زما غم كې وي ستا تل اوښكې روانې
نن مې زړه كې وهي ستا مينه موجونه
خداى دې دركړي تاته واړه جنتونه
تا راكړى لوى نعمت د ژوندانه دى
لادې ايښې په ما نوم د پښتانه دى
اول رادې كړه شودو كې د زړه وينه
په كې ګډه وه د قام او وطن مينه
بيا رازده دې د خداى نوم كړو مورې ماته
چې شيبه دې فكر نه وبلې خواته
ډير په مينه محبت دې لويولم
په مزه په اللهو دې زنګولم
سره بوټۍ دې يم په غيږ كې ګرزولى
نازولى تل په مينه لوبولى
ستا خوږې ژبي ورو ورو په مينه مينه
كړه زما د ژوندانه دنيا رنګينه
په زارۍ په جار قربان په اللو كې
تا د ژوند په هنر پوى كړم په ورو ورو كې
چې په ناز به دې لـه خوبه پاڅولم
په مزه به دې د مينې پوهولم
كوم خدمت دې كړم په ګوته ماته ګرانې
ستانه زار شمه زما خوږې مورجانې!
راكول به دې د ننګ غيرت درسونه
خداى دې دركړي تاته واړه جنتونه
كه د ژبې زده كړه ښكاري ډېره ګرانه
تا رازده كړه ماته ډېره په آسانه
زه دې لوى كړم په نازونو نعمتونو
د رشتينې مور ولۍ په صفتونو
چې بهر به مې لـه خولې سوې زګيروى شو
په درزابه دې ګوګل كې ګډ زړګى شو
چې سلګۍ به په وښكي زما خوره شوه
ستا د تن په ښار به ګډه زلزلــه شوه
زما غم كې تر سهاره ژړېدلې
دډيوې غوندې مې سرته بلېدلې
هم روزونكې يې زما هم پرستاره
